Dood van Jeff Hanneman - reacties van de scène

Het bericht van De dood van Jeff Hanneman verspreidde zich als een lopend vuurtje en overschaduwde de metalgemeenschap. De eerste reacties van Slash, Metallica, Robb Flynn, Anthrax, Megadeth, Testament en vele anderen kun je hier lezen.

Muzikanten en vrienden zijn ontzet. Hier zijn de eerste condoleances van enkele bekende bands:

«Tragisch en schokkend nieuws over Jeff Hanneman. Hij zal door zovelen gemist worden. Wat een trieste dag voor metal. RIP kerel."
Slash

"We betuigen onze condoleances en diepste medeleven aan de familie, vrienden en fans van Jeff Hanneman. Onze harten gaan uit naar zijn broers in SLAYER. Vanavond schijnt er een ster minder en helaas werd het podium net iets donkerder. Jef Hanneman 1964-2013."
Dave Mustaine (Megadeth)

"We zijn zeer bedroefd door het nieuws van het overlijden van Jeff Hanneman. Onze diepste condoleances aan zijn familie, vrienden, fans en het hele SLAYER-kamp en hun wegpersoneel. We zouden niet de band zijn die we nu zijn zonder hem en SLAYER. Rust zacht, Jef!"
Hatebreed

"Mijn condoleances aan SLAYER en de familie Jeff Hanneman vandaag."
David Ellefson (Megadeth)

«RIP Jeff Hanneman, broer in thrash.»
Testament

«Onze gedachten en gebeden gaan uit naar de familie Hanneman en SLAYER. RIP onze vriend »
Hellyeah

«Jeff Hanneman — Ik heb geen woorden voor woorden. Bedankt voor het altijd lachen om mijn domme grappen, bedankt voor je vrijgevigheid door een heleboel ondertekende SLAYER-spullen te doneren om me te helpen met de kosten van mijn nekoperatie, bedankt dat je mijn bandgenoot zo gelukkig hebt gemaakt. Ik vind het zo jammer om te horen dat je er niet meer bent! RIP vriend. (En voor iedereen die geneigd is, kom alsjeblieft langs op de NASHVILLE PUSSY-pagina en stuur Ruyter wat liefde. Haar hart is ongetwijfeld in stukken gebroken.)»
Karen Cuda (ex-Nashville Pussy)

RIP Jeff Hanneman. Slayer is er kapot van als hij meedeelt dat hun bandlid en broer, Jeff Hanneman, is overleden op...
Pantera

«RIP Jeff Hanneman»
Metallica

"We zijn er kapot van om te horen over het overlijden van Jeff Hanneman. Een van de grootsten is overleden en stop alsjeblieft even en betuig je respect aan deze fantastische man. Dit is een tragedie."
In Flames

«De wereld veranderen door middel van muziek is niet eenvoudig... Missie geslaagd. Blij om deel uit te maken van alles wat we samen hebben gedaan door de jaren heen. RIP Jeff Hanneman."
Dan Spitz (ex-miltvuur)

WAUW….Ik ben in shock…RIP Jeff Hanneman….wauw….
Mike Portnoy

Wauw... Ik heb net heel droevig nieuws gehoord. RIP Jeff Hanneman
Robert Caggiano (Volbeat, ex-Anthrax)

«ANVIL betuigt hun condoleances aan de SLAYER en de familie Jeff Hanneman. RUST IN VREDE"
Aambeeld

Totaal geschokt door het overlijden van Jeff Hanneman. Vreselijk verlies voor de metalgemeenschap. Condoleances aan zijn familie en Slayer.
3 Inches van bloed

"Rust zacht, Jeff Hanneman. Je zal zeker gemist worden."
Verstikking

«We zijn bedroefd door de dood van SLAYER-gitarist, Jeff Hanneman. Onze gebeden en beste wensen voor SLAYER en de familie van Jeff.»
Papa Roach

En last but not least: dat is ook zo Robb Flynn Machine Head nam het woord met een langere afscheidsbrief, die hij in de zijne schreef Blog gepubliceerdt heeft:

“Ik kan nog steeds niet geloven dat Jeff Hanneman van Slayer dood is, dat soort dingen gebeuren gewoon niet. Thrashers gaan niet dood??!! WTF!!??

Ik ga hier niet zitten en zeggen dat hij en ik beste maatjes waren of zoiets, dat waren we zeker niet, ik zou ons nauwelijks kennissen noemen, ik heb 8 tours gedaan en meer dan 120 shows met de kerel en eerlijk gezegd, ik heb nooit Ik heb hem echt leren kennen. Ik was altijd hechter met Kerry. Jeff was superstil, erg op zichzelf gehouden, werd luidruchtig als hij dronken was, maar was een beetje afstandelijk en leek geïrriteerd door de mensen die om hem heen feestten, ondanks het feit dat hij zelf gehamerd zou worden.

Ik kan me wel een aantal goede gesprekken met hem herinneren. De eerste was in Bazel, Zwitserland in november 1994, toen Machine Head de belangrijkste ondersteuning was voor Slayer tijdens de Divine Intervention-tour. Het was een van die shows die zo willekeurig waren dat je er nooit meer vanaf kwam. In dit geval werd de show gesponsord door Chesterfield-sigaretten en kreeg elk kind dat aan de show deelnam 2 gratis pakjes rook. Ik heb nog nooit in mijn leven zoveel rook in een zaal gezien. Ik herinner me dat ik het podium op liep en tegen onze roadie / alles-man Mike Scum schreeuwde: "KEREL, zet die verdomde rookmachine uit", hij zei: "YOOOOO, het is niet de rookmachine, het zijn de sigaretten!" Het was bijna onmogelijk om op het podium te ademen. Na de show hingen we backstage en Jeff liep terug, we begonnen te zeuren over de gekke sigarettenshow, en hij nodigde me uit in de kleedkamer om een ​​biertje te pakken, we gingen zitten en praatten een tijdje, en toen ging ik helemaal Slayer -nerd op hem en begon hem te grillen op de liedjes die hij schreef.

Ik: “Wie heeft Angel Of Death geschreven?”
Jef: “Dat heb ik gedaan”
Ik: “Ook songteksten?”
Jef: “Ja”
Ik: “Regeren in bloed?”
Jef: “Ik”
Ik: “Dode huidmasker?”
Jef: “Ja”
Ik: “ten zuiden van de hemel?”
Jef: “Ik”
Ik: “Zwarte magie?”
Jef: “Je weet het”
Ik: “De hel wacht?”
Jef: “Ja”

Jeff Hanneman: RIP
Het ging maar door, die ene schreef zowel de muziek als de teksten voor een groot deel van mijn favoriete Slayer-nummers. Hij had een enorme invloed op mijn songwriting, vooral toen ik opgroeide met arrangementen en het gedurfde gebruik van belangrijke veranderingen. Het enige dat de Slayer-band altijd boven zoveel andere bands had, is dat ze de hele gitaarhals bezighielden als het om toonsoortwisselingen ging. De leads zouden in de meest willekeurige toonsoorten ooit staan, maar op de een of andere manier maakte het het allemaal nog veel hectischer, en toen het refrein weer begon, BOOM! VERPLETTEREND! Perfect geregeld. Hij was een van de weinige metalheads die ik ontmoette en die nooit echt met Pantera in aanraking kwam. Hij vertelde me dat hij “van sommige dingen hield”, maar vond dat ze “soms te bluesachtig” waren, en dat hij “van meer kwade tonen of droevige tonen hield”. riffs”

Een andere goede herinnering was het delen van een tourbus tijdens de Koreaans/Japan/Australië-tour van augustus 2001, het waren allemaal vliegdata en hotels, we deelden de bemanning, tourmanager en manager, dus we reden allemaal samen in de bus van en naar de luchthaven naar het hotel elke dag. Soms duurden de ritten een uur of twee, dus je was gewoon helemaal BS en bleef hangen. Op een keer stormde een kind in Australië de bus binnen terwijl we er allemaal in zaten, gehamerd na een avond feesten. Hij was wanhopig op zoek naar handtekeningen en kwam de bus in en schreeuwde (wat nog meer?) “SLAAAAAAAAAYYYYYEEEEERRRR!!!” Hij zag me toen en zei: "Oh shit, Robb Flynn, maat, ik hou verdomd van Machine Head, maar het is verdomd SLAAAAAAAYYYYYYYEEEERRRRR." Ik keek de klootzak recht in de ogen en slurpte: "Oh, FUCK gewoon METEEN!!" Hannamen viel dood neer, hij lachte tien minuten achter elkaar, maakte hem kapot, dat licht vrouwelijke hoge giechelen dat hij altijd deed.

Kerel steunde me toen Kerry King en ik al die tijd lang geleden ruzie hadden, hij kwam naar me toe op festivals en praatte, het was gewoon normaal. Hij steunde me zelfs in het tijdschrift Decibel toen ze hem naar het rundvlees vroegen en zei: "Robb is een goede kerel", en dat "Kerry als de vriendin van de band was, altijd met iemand ruzie". Ik heb er goed om kunnen lachen.

De laatste herinnering die ik zal delen is die van het Amerikaanse deel van de Divine Intervention-tournee in maart 1995. Het waren Slayer, Biohazard-ondersteuning en Machine Head-opening. We speelden in de International Ballroom in Atlanta, Georgia. Hij had een aantal nieuwe nummers van 'Divine' uitgespeeld, wat ik vreemd vond. We waren vóór de show in hun kleedkamer aan het rondhangen, alleen hij en ik, en ik verzamelde het lef om hem te vragen wat er aan de hand was. Eerst grapte hij dat hij 'gewoon geen zin had om ze te leren, ze niet leuk vond, Kerry schreef ze', hij grinnikte, en toen stopte hij. Hij keek naar beneden en werd serieus. Hij zei dat hij veel pijn in zijn polsen had, dat zijn handen en polsen de hele tijd gevoelloos werden, en tijdens die liedjes ook gevoelloos werden omdat ze erg snel waren, en toen begon hij te huilen. Het was een beginnende bekentenis. Ik maakte een ongemakkelijke feelgood-opmerking, maar hij bleef maar huilen, en ik besloot een minuutje bij hem in de stilte te blijven zitten. Hij gaf me een knuffel en zei “Wauw!”, en liep lachend naar het podium, draaide zich om en zei “bedankt kerel”.

Het was een intens moment, één van die zeldzame, intense momenten die je met iemand hebt, laat staan ​​met iemand uit een andere band.

Het zorgde ervoor dat ik de kerel echt respecteerde.

Dat is de Jeff die ik me ga herinneren.

Aan Kerry, Tom, Dave, Paul, Rick Sales Mgmt en Jeff's familie, mijn oprechte condoleances.

RIP broer."