Albumoverzicht: Spitfire - Welkom in Bone City

Rockers waren vroeger in "Paradise City" vandaag in "Bone City". Met "Welcome to Bone City" presenteert het Duitse antwoord op Volbeat hun tweede langspeler en de opvolger van "Devil's Dance" doet op geen enkele manier onder voor zijn voorganger. Kick Ass Rock'n'Roll in perfectie. Met dit album probeert «Spitfire» uit München hun knallerdebuut uit 2 te overtreffen. Metal ontmoet Rock'n'Roll net zo goed als Hard Rock ontmoet Rockabilly of was het iets met punkrock of southern rock? Het maakt niet uit, want deze plaat is gewoon leuk. Stoere jongens en lekkere meiden, grote fietsen (of sleeën) en heel veel verhalen over de typische onderwerpen. Een beetje GTA om naar te luisteren is wat «Spitfire» ons hier presenteert.

Vol gas rock'n'roll van het driemansmerk volstaat om lekkere noise te combineren met goede melodieën. Je raakt besmet en meegesleept of de schijf loopt langs je heen. Langslopen kan niet met deze schijf. «Welcome To Bone City» doet me denken aan mijn eerste ervaring met Volbeat's «Music The Rebel/Metal The Devil». Zoals je kunt zien aan het pseudoniem van de frontman (Dick Dropkick) en zijn strijdmakkers Johnny Jailbreak (bas) en Nikk Nitro (drums), laat het trio geen cliché en dus misschien geen blunder achter. Neem een ​​beetje "The Bones", voeg daar streetpunk à la "Dropkick Murphys" (minus de Ieren) en een hoop sleaze aan toe en de mix is ​​compleet. De auteur komt het dichtst in de buurt van «Hardcore Superstar» als muzikaal startpunt.

SpitFire - Fall From Grace (officiële video HD)

Dit album gaat helemaal over het verknipte stadje Bone City, dat alle typische rockclichés heeft. Slechteriken, pooiers, hoeren, verliezers en winnaars. Natuurlijk mogen drugs en alcohol niet worden vergeten. De plaat leeft van de typische clichés, dansbare rock'n'roll die uitnodigt tot pogo. De drie Beieren blijven trouw aan hun stijl en willen niet anders overkomen, wat hen meer dan authentiek maakt. Daarnaast zijn er briljante gitaarsolo's, ondersteund door de unieke zang van Dick Dropkick. Na een korte intro komt «Here We Go» meteen ter zake. Ergens ver weg van Motörhead kan het nummer me niet echt verbazen. "Too Young To Die" overtuigt met een moordend refrein. Precies dat lijkt de kracht van het trio te zijn, keiharde coupletten gaan over in melodieuze refreinen. Ik hou van dat soort dingen en het kan me niet schelen of hier iets innovatief opnieuw wordt uitgevonden of dat je een eenvoudig, bekend breipatroon gebruikt.

«Queen Of The Night» is wat ingetogener, maar raakt ook goed het houtwerk. Wederom heeft dit nummer een redelijk goed refrein, maar hier valt op dat dit nummer een beetje afwijkt van het vorige. Deze wil vaker gehoord worden, want hij valt niet zo snel op als zijn voorgangers, maar uiterlijk om 3:35 weet zelfs de laatste dat ze de "Queen Of The Night" is. "Bone City Radio" zou daarentegen ook op het debuut kunnen staan: "Oooohooooo" passages, stuwende drums, uptempo. Over het algemeen wordt het middelste deel van het album erg druk bezet met "Fall From Grace", "Hell & High Water" of "Bridges Burned", met een buitengewoon mooie melodie in het refrein en een vette gitaarsolo. Helaas duiken er steeds nummers op die niet echt vonken («Motorman») voordat het weer aangrijpend wordt met een lichte westerse sfeer («Battlefield»). «Battlefield» doet een beetje denken aan de laatste Volbeat-schijf in termen van de basisstemming, maar het zou een eenzaam hoogtepunt op deze zijn geweest. Zo zou "Outlaw Gentlemen & Shady Ladies" hebben geklonken met eieren.

SpitFire - Bone City Radio (officiële audio)

Naar het einde toe sterft de plaat wat af, de laatste nummers kunnen het hoge niveau van de eerste 10 nummers niet altijd vasthouden. Het klinkt eerst slecht, maar zo wild is het niet. Ook deze nummers hebben hun charme en horen bij het geheel. De gelimiteerde editie komt ook met de coole bonustrack «Dangerzone» (Herinner je je Top Gun?), dus het advies is duidelijk: mensen, koop de gelimiteerde versie van het album zodat je dit hardrocknummer niet mist. «Welcome To Bone City» laat je niet van het begin tot het einde versteld staan, maar het heeft wel een veelvoud aan vol gas rockers die je naar binnen trekken. Dus als je zin hebt om drie kwartier in de kuil der zonde door te brengen, moet je luisteren. Over het algemeen lijkt de nieuwe schijf coherenter dan zijn voorganger. Waar het debuut een verzameling hits uit verschillende songwritingsessies leek, komt ‘Welcome To Bone City’ uit één bron. De basisstemming is misschien wat donkerder, soms rustiger, meer doordachte tonen worden op de juiste plaatsen geraakt. De "WhoooHoooo"-partijen zijn tot een minimum beperkt, soms ten koste van de hits, maar deze schijf bevat genoeg goede nummers van het "Bridges Burned"- of "Bone City Radio"-genre om het volgende feest op gang te brengen. De drie heren hebben nog steeds hun handelsmerk aan boord, maar voegden op subtiele wijze enkele nuances toe aan het geluid. De Beieren trappen meestal op het gas en hun stukken hebben herkenningswaarde.

Je kunt het album maken koop in onze winkel.

Tracklist:

1. Welkom bij Bone City (Intro)
2. Daar gaan we
3. Te jong om te sterven
4. Koningin van de Nacht
5. Bone City-radio
6. Vallen uit genade
7. chauffeur
8. Slagveld
9. Hell & High Water
10. Bruggen verbrand
11. Laatste bende in de stad
12. Take Me Home
13. Stof en botten
14. deserado
15. Dangerzone (cd met bonustrack)

[rwp-review id=»0″]