«Pro-Pain» zijn gewoon onvermoeibaar en op de een of andere manier heeft de band veel gemeen met «Motörhead» of «AC/DC». Niet muzikaal, maar ook met «Pro-Pain» je weet vrijwel precies wat je van elk album kunt verwachten, zelfs voordat je het voor het eerst beluistert. Kwaadaardige roddels beweren graag dat één New Yorker-album in je verzameling in principe voldoende is. Net als bij «Motörhead» en «AC/DC» is deze bewering niet zonder een zekere waarheid, want zelfs op «Voice Of Rebellion», het vijftiende album van de band, zijn de veranderingen weer slechts marginaal merkbaar. Hoewel critici de vermeende stilstand van de band graag bekritiseren, kan deze schijnbare tekortkoming ook worden teruggedraaid en betrouwbaarheid als de kracht van de band worden genoemd. Als je als fan het nieuwste werk koopt, weet je zeker dat je precies krijgt wat je van Meskil and Co. verwacht: melodieuze solo's, stevige contrabasonweersbuien en het zware gebrul van de frontman, die zoals altijd niet neemt geen blad voor de mond en blijft met een enorme woede in zijn maag de grieven van deze wereld aan de kaak stellen.
Al meer dan 20 jaar slaan Gary Meskil (bas/zang), Marshall Stephens (slaggitaar), Adam Phillips (leadgitaar) en Jonas Sanders (drums) ons met grote regelmaat een nieuwe slag in het gezicht! Met een betrouwbare routine presenteren ze ons vrijwel elke twee jaar een nieuw album, deze keer heet het «Voice of Rebellion», nauwelijks dat zijn voorganger uit 2013, «De laatste revolutie«, is afgekoeld. In hun discografie hebben de heer Meskil en zijn kameraden altijd op zijn best de verhouding tussen hardcore en thrash metal gevarieerd, die in «Voice Of Rebellion» weer heel duidelijk naar het laatste neigt en toch is het eindresultaat altijd «pro-pain» en hun eigen definitie van Metal core of crossover. Dit is nu al 23 jaar het geval en zal in dit leven waarschijnlijk niet veranderen. «Voice of Rebellion» wemelt opnieuw van Meskils pissige Trademark Pitbull-gebrul, baldadige/groovy riffs en brutaal contrabas-spervuur zolang de trommelvliezen het bijbenen. Er is iets dat de hoofdman van "Pro-Pain" van streek maakt en hij lucht zijn woede op de beproefde manier, hartstochtelijk en met de gebruikelijke nadruk.
Albumoverzicht: Pro-Pain - Voice Of Rebellion
«Pro-Pain» leveren met de gebruikelijke consistentie en kwaliteit. Benen uit elkaar en ervaren, "Oom" Gary laat de jonge doffers zien "waar de Bartl de cider haalt" en hooguit kan de speerpunt van de jonge garde bijbenen. Weg van uiterlijkheden zoals kleding, allerlei lichaamsaanpassingen en hippe politieke en levenshoudingen, presenteert de veteraan zichzelf als geloofwaardig, authentiek en oprecht. Dit geldt zowel voor hemzelf als voor zijn geluid. De laatste samples zijn allemaal opgenomen bij VO Pulver in de Little Greek studio's, dit keer gingen we naar de Sound Lounge in Florida, waar meesterbrein Gary zelf de productie voor zijn rekening nam met Corey Williams. Het resultaat zijn 14 nummers vol woede, krokante kost en ruige oriëntatie, die niet representatiever hadden kunnen zijn. Het openingstitelnummer verplettert al alles wat hem in de weg staat: "Dit is de stem van rebellie", blaft Meskil in de microfoon, met zoveel schuim op de mond dat je bang en angstig zou kunnen worden. Maar het bloedstollende orgaan van Meskil is niet het enige dat al na een paar seconden blijvende sporen nalaat. Zelfs in de schaduw van de vreselijk brullende stierenhals van HC broeit er iets enorms. Het is fascinerend en bijna beangstigend dat Meskil bijna het hele seizoen het niveau weet vast te houden en ondanks alle stuwkracht en indrukwekkende zwaarte voor voldoende afwisseling en een aangrijpende zaaggroef zorgt.
Maar dat is nog maar het begin. Nummers als "No Fly Zone", "Souls On Fire" of het knallende HC-Punk-breedbladige "Take It To The Grave" doen qua indringende kracht en speelvreugde in geen enkel opzicht onder voor het vuurwerk van het begin. «Voice of Rebellion» verwent ons met pure hardcore thrash zoals in «Righteous Annihilation» en «Bella Morte» en lichte punkinvloeden zoals in «Cognitive Dessonance». Bovendien heeft "Pro-Pain" op dit album nummers in hun repertoire die luider en krachtiger resoneren dan ooit, zoals de monster-groover "Age Of Disgust" en het compleet krankzinnige "Enraged". De power is aanstekelijk, kil als een hondensnuit en het songmateriaal verveelt geen moment. Het consistente niveau dat New Yorkers hun inspanningen jarenlang hebben opgevoerd, is deze keer rauwer gebleken. Met «Voice of Rebellion» is «Pro-Pain» er opnieuw in geslaagd om een schop zwaarder te krijgen dan de nogal ruige voorganger, wat alleen maar goed zou moeten zijn voor de gewone fan. De meedogenloos vette productie door Corey Williams duwt deze Meskil-achtige woede behoorlijk in de kauwstaaf, zodat fans hun hart moeten ophalen! Halsbrekende riffs ratelen elke seconde van de stapel, terwijl de ritmefractie vakkundig oscilleert tussen uptempo rides en pompende groove-inserts. En vooraan wordt er gevloekt, gegromd en gespuugd.
Albumoverzicht: Pro-Pain - Voice Of Rebellion
Uiteindelijk valt nog te bezien of "Pro-Pain" daadwerkelijk de "stem van rebellie" is, zoals de albumtitel suggereert. Temidden van alle meeslepende compromisloosheid, worden de nummers allemaal to the point gespeeld en pakken ze keer op keer uit. Meskil slaagt erin een homogeen geheel van hardcore, thrash/metal en een massale bijmenging van vette grooves neer te zetten. Het meesterbrein komt agressief en eerlijk over en je moet hem niet voor de gek houden. Zeker niet als het gaat om vastgelopen maatschappelijke of politieke opvattingen, waarmee de Pro Pain-baas altijd op gespannen voet heeft gestaan. Dan staat er een goede op het slabbetje - in de vorm van muziek. Al met al is het 15e studioalbum van de oude hardcore krijgers een veilige gok en zal het voor elke fan erg leuk zijn. "Pro-Pain" zal in 2015 ook niet de prijs voor het meest vernieuwende hardcore-album winnen, maar het is fijn als je in de snelle wereld van vandaag nog steeds zo'n betrouwbaarheid hebt die de komende jaren hoge kwaliteit zal blijven tonen. Zelfs als het recept gedurende vele jaren is uitgeprobeerd en getest, knalt het nog steeds keer op keer. «Voice of Rebellion» duwt eindeloos en rockt als een gek van de eerste tot de laatste noot! In je gezicht!
Tracklist:
- Stem van rebellie
- No-flyzone
- Gerechtvaardigde vernietiging
- Zielen in brand
- Breng het naar het graf
- Leeftijd van walging
- Bella Morte
- Cognitieve dissonantie
- Mes van de vervloekte
- Verpletterd tot stof
- verwoed
- Hell rit
- DNR (niet reanimeren)
- Neuk dit leven
[rwp-review id=»0″]
Meer voor jou:
"Dravens Tales from the Crypt" betovert al meer dan 15 jaar met een smakeloze mix van humor, serieuze journalistiek - voor actualiteit en onevenwichtige berichtgeving in de perspolitiek - en zombies, gegarneerd met veel kunst, entertainment en punkrock. Draven heeft van zijn hobby een populair merk gemaakt dat niet in een hokje te plaatsen is.
Mijn blog is nooit ontworpen om nieuws te verspreiden, laat staan om politiek te worden, maar met de actualiteit kan ik het niet laten hier informatie vast te leggen die anders op alle andere kanalen wordt gecensureerd. Ik ben me ervan bewust dat de ontwerppagina voor velen in dit opzicht misschien niet "serieus" lijkt, maar ik zal dit niet veranderen om de "mainstream" tevreden te stellen. Wie openstaat voor niet-statelijke informatie, ziet de inhoud en niet de verpakking. Ik heb de afgelopen 2 jaar genoeg geprobeerd mensen van informatie te voorzien, maar merkte al snel dat het nooit uitmaakt hoe het "verpakt" is, maar wat de houding van de ander er tegenover is. Ik wil niemand honing op de mond smeren om op welke manier dan ook aan de verwachtingen te voldoen, dus ik zal dit ontwerp behouden omdat ik hopelijk op een gegeven moment kan stoppen met het maken van deze politieke uitspraken, want het is niet mijn doel om door te gaan zoals dit voor altijd 
Ik laat het aan iedereen over hoe ze ermee omgaan. U bent echter van harte welkom om de inhoud eenvoudig te kopiëren en te verspreiden, mijn blog is altijd onder de WTFPL-licentie.
Het is moeilijk voor mij om te beschrijven wat ik hier eigenlijk doe, DravensTales is in de loop der jaren een cultuurblog, muziekblog, shockblog, techblog, horrorblog, leuk blog, een blog over gevonden voorwerpen op internet, internet bizar, trash blog, kunstblog, boiler, tijdgeestblog geworden , Scrap blog en grabbel blog genaamd. Alles wat klopt ... - en toch niet. De belangrijkste focus van de blog is hedendaagse kunst, in de breedste zin van het woord.
Om de werking van de site te garanderen, bent u van harte welkom Doe een donatie via creditcard, Paypal, Google Pay, Apple Pay of automatische incasso/bankrekening. Veel dank aan alle lezers en supporters van deze blog!
