Met deze bandnaam zou je punkrock verwachten, maar de vier NOISE-mannen uit Noord-Duitsland willen niet in een hokje worden gestopt, maar hebben er juist hun missie van gemaakt om elke versterker te laten gloeien. Bij "Lawaai Atron» speelt zich af in het Duits en het stilistische brouwsel bestaat uit bijna gelijke delen hardrock, heavy metal, evenals een flinke portie snot- en punkrock. “Lärmatron” geeft gas en na vier jaar en enkele bezettingswisselingen na de EP “Ab durch die Mitte” verschijnt in 2014 het eerste album. Een sterke plaat waarop de jongens uit Oldenburg de gitaren lieten roken en echt los lieten.

De Noord-Duitsers doen hun naam eer aan. Hoewel het woord ‘noise’ meestal een negatieve connotatie heeft, verwijst het in dit geval meer naar ongebreidelde kracht en rock tot het punt waarop geen einde komt. Dikke gitaren en Pat's krachtige zang pompen de muziek echt op en komen verfrissend over. “Lärmatron” heeft het wiel misschien niet opnieuw uitgevonden, maar dat hoeft niet altijd een verwoede zoektocht te zijn. De jongens kwamen eind 2007 samen in Oldenburg, Nedersaksen en slechts twee jaar later bracht het kwartet hun eerste EP “Ab durch die Mitte” uit. Nu heeft de groep een nieuw stuk zilverwerk met “The Ich Show”. Muzikaal is het absoluut goed opgenomen, harde beats en vaardige gitaarriffs domineren het geheel zonder de zang te ondermijnen. Ongebruikelijk voor dit soort muziek zijn de heldere en duidelijke zang, geen grunts of screams, bijna iets te mooi, maar toch maar bijna. Hoe langer de cd draait, hoe meer je in de stijl van de vier jongens komt.

Een aantal bands hebben in de loop van de tijd bewezen dat hardrock en metal kunnen werken met Duitstalige teksten, maar het kan toch even duren voordat je gewend raakt aan “Die Ich-Show” en van de plaat kunt gaan genieten. Het energieniveau is constant hoog en het vakmanschap van de instrumenten wordt gegeven. “Lärmatron” zal vooral live voor entertainment kunnen zorgen en ook deze plaat laat niet na om impact te hebben op de opgenomen muziek, integendeel. De titel “The Me Show” werd gekozen omdat deze een standpunt vertegenwoordigt tegen de nadelen van een digitale wereld en de voordelen van de analoge wereld. Het gelijknamige nummer gaat over het onderwerp van de dagelijkse ‘show’ die ons op sociale netwerken te binnen schiet. Een show met veel verliezers die nog niet eerder hebben bestaan. Maar het is ook een show van degenen die er al eerder zijn geweest en die er uiteindelijk, ondanks alle façades, niet in zullen slagen om ineens winnaars te worden. Het tegenovergestelde is het geval: ze verliezen zichzelf in een virtuele wereld waarin ze belangrijk zijn, waarin ze populair zijn en missen de mogelijkheid om echt in het leven te komen. Bij het schrijven van dit nummer had Pat een heel specifiek persoon in gedachten: een echte persoon die daadwerkelijk bestaat in het echte leven (sterk overdreven in het nummer).

‘The I-Show’ is niet egocentrisch, narcistisch of zelfs maar zelfpromoerend, maar heeft een heel andere achtergrond. Inspiratie voor zijn teksten vindt de zanger van “Lärmatron” ook in het dagelijks leven: “De liedjes zijn altijd gekoppeld aan persoonlijke ervaringen, indrukken en gevoelens en worden vermengd met dromen, wensdenken, verbeeldingskracht en fantasie. Gecombineerd met pakkende melodieën en krachtige geluiden worden ze het materiaal waar rockmuziek van wordt gemaakt.” Nee, een pauze nemen of diep ademhalen is niet per se iets voor “Lärmatron”. Het is compromisloos ongecompliceerd en vol gas, rechtstreeks naar je trommelvliezen! ‘Puls’ is een lied over de beroemde ‘falling guy’ Richard Drew, die besloot zelfmoord te plegen in het brandende World Trade Center. Het is een nummer dat is voortgekomen uit de onzin van gitarist Andie en waarvoor Pat de passende teksten schreef volgens Andie's ideeën. ‘Hair in the Mouth’ is een relatief donkere ballad gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Ook ‘Lärmatron’ beheerst de overgang tussen rustige passages en vervormde gitaren naadloos.

Met “The I-Show” heeft Rauschatron een sterke plaat afgeleverd. In hoeverre de band zich kan onderscheiden van andere, vergelijkbare bands kan ik niet zeggen, maar het bijna uur muziek is erg leuk. Het kwartet uit de regio Oldenburg rockt echt en vrijwel elk nummer is het luisteren waard! Het komt erop neer dat het meer een plaat is voor fans van punky rock metal dan voor die-hard metalheads. De hoes van het album is uitermate geslaagd en alle teksten staan ​​in het boekje. Het beluisteren ervan zou een must moeten zijn voor elke fan van hardere Duitse rock en als woorden je niet overtuigen, heb je hier de mogelijkheid om het album te beluisteren.

Tracklist:

1. Koppositie
2. Hollywood
3. Leger binden
4. De laatste fles
5. Dit moment
6. weg van hier
7. De eerste persoonsshow
8. Prachtige jaren
9. Pols
10. Jack, koningin, koning
11. Haar in de mond
12. Voor altijd jong

[rwp-review id=»0″]