Albumoverzicht: Child Of Caesar - Love in Black

Het debuutalbum «Love in Black» van «Kind van Caesar» neemt zijn laaggestemde gitaren en donkere melodieën mee naar de tijd dat Gothic Rock op zijn hoogtepunt was. Het is bijna niet te geloven dat deze band grotendeels uit Duitsland komt. De stijl is gothic rock/metal met elementen uit het dark metal genre. Invloeden van bands als «Sister of Mercy», «Tiamat», «Paradise Lost», maar ook Duitse gothic metal-iconen als «Darkseed» of «Scream Silence» kunnen niet worden ontkend. Op "Love in Black" neemt Daniel Mitchell de vovals over en zit meer in de alternatieve dan in de echt donkere sector, maar past wel. Iedereen die eind jaren 90, begin jaren 00 naar Gothic Metal/Rock luisterde, zal van deze schijf genieten.

De kinderen van Caesar heten André Marcussen (slaggitaar), Christopher F. Kassad (bas- en leadgitaar) en Dino Cadavian (drums), terwijl Daniel Mitchell van de Amerikaanse metalband "Autumn Eyes" verantwoordelijk is voor de zang, niet slecht ene Griff, die hier succesvol is, omdat hij vocaal goed bij de muziek past - en nog even wennen is. De gothic rock van de band komt over met een extreem donkere passie en vergelijkbaar met hun rolmodellen, is de songwriting donker en somber. Enerzijds zijn er de teksten, die handelen over duistere thema's – een grote fascinatie voor alles morbide, dood of leegte valt niet te ontkennen. Aan de andere kant hebben we de implementatie van deze teksten en stemmingen in de muziek. Dat betekent uiteindelijk veel eng-mooie melodieën, deels heel langzaam en dragend, dan weer heel nadrukkelijk benadrukt met bas en riffs. De treurig huilende leadgitaar zet accenten. Toetsenbord en programmering worden ook niet verwaarloosd en zijn naar behoefte angstaanjagende sfeermakers. De harmonieuze backing vocals en koorinserts ronden de nummers vaak mooi af.

Kind van Caesar - Liefde in het zwart

De geluidseffecten die klinken bij het beluisteren van de opener Defector zouden ook de trompetten van de apocalyps kunnen zijn. Eigenlijk zijn de eerste maten gewoon een lekker donker keyboardspel dat je zou moeten voorbereiden op een muur vol krachtige Gothic Rock. In harmonie met orgelklanken en de donkere, sferische toetsen speelt de band spannende en compromisloze Gothic Metal. Zelfs de stem van frontman Daniel Mitchell doet je rillen en met de donkere, boze gitaren, de stormachtige drums, de mystieke keyboards en de krachtige bas is de gothic show perfect. «Defector» heeft «Child Of Caesar» gebouwd met veel aandacht voor detail en toch een eenvoudige structuur. Wie nu denkt dat de gothic rockers één van die eindeloos gekopieerde clichégoths zijn, heeft het mis. In een zwart tafereel, waarin dezelfde pap herhaaldelijk gekookt en duizend keer opgewarmd wordt, steekt op een bewolkte herfstdag eindelijk een frisse bries op die laat zien dat het ook anders kan!

De inleiding van "Red Sun" is melancholisch en harmonieus. Aanvankelijk akoestisch, transformeert het nummer snel met mid-tempo drums en gaat het omhoog. De eenvoudige, bolvormige toetsenborden geven net dat beetje extra, wat het geheel nog magischer en deprimerender maakt. Ook hier speelt Axe Man Christopher een briljante gitaarsolo. Het refrein wordt fabelachtig gerealiseerd en brandt in je geheugen. Het mid-tempo nummer is in ieder geval een krachtige, ingenieuze Gothic Metal-onweersbui die zijn energie ontvouwt in een luide donderslag en zeker zijn vruchten afwerpt. De poorten van ingenieuze Gothic Metal openen «Child Of Caesar» met de titel «Gates». Net als voorheen is dit mid-tempo songtarief met sombere keyboards, gitaren en bassen die niet krachtiger kunnen zijn. Dit bewijst dat minder meer kan zijn, want de e-piano geeft het refrein beslist de finishing touch. Tegen het einde is er ook weer de verplichte gitaarsolo in dit glorieuze gothic metal anthem, dit keer begeleid door piano's. Eén ding is zeker, «Child Of Caesar» weet melodieuze, anthemische refreinen te schrijven die vaak pakkende deuntjes hebben.

Kind van Caesar-Red Sun

«Nero» is erg melodieus in zijn leadgitaar. De ritmegitaren en bas lopen, maar relatief eenvoudig gehouden. Zeker de moeite waard om naar te luisteren, maar het zal waarschijnlijk aan het nummer liggen, want die sla je toch wel eens over. De gitaarsolo's met pianoklanken helpen ook niet echt mee. Het keyboardspel doet je haren recht overeind gaan staan ​​in de eerste paar seconden van «Long Live The Night». Het klinkt als pure horror en de melodie is gewoon griezelig mooi. Deze melodie vormt ook de hoofdrol in het refrein. Bas en gitaar(s) zijn wederom sterk richting knallen gericht. «Lost Sacrifice» doet de luisteraar in eerste instantie denken aan een oorlogsfilm, marsdrums, klinkt als een oude radio… je begrijpt wat ik bedoel, voordat het geluid er in volle stereo en met volle kracht is. De drumgeluiden blijven in eerste instantie hetzelfde, totdat het weer verder gaat met geconcentreerde, energieke Gothic Rock. Tekstueel gaat dit over de hypocrisie van het christendom, of de kerk zelf. Een sterk nummer, dat in het refrein nog maar eens zijn kracht bewijst. De muziek van «Child Of Caesar» is beslist niet gemaakt voor snelheid, ook al wordt de contrabas hier en daar gebruikt: de nummers zijn bijna volledig in mid-tempo. Maar snelheid is iets dat «Child Of Caesar» ook niet nodig heeft. De band speelt fantasierijke goth en hun zanger weet de luisteraar te boeien met zijn stem.

Op «You» zijn er melodieuze leadgitaren die niet melancholischer kunnen zijn. De hele band mixt het beste weer door elkaar tot een nummer waarop gerockt kan worden. Strijkersklanken keren terug op «At Heart», zachtjes volgend op het pianospel. Symfonische, magische lieflijkheid ontmoet hier brute zwaarte en natuurlijk weer zoals het hoort: prachtig donker! Ook hier klopt alles. De rockende gitaarriffs met drie akkoorden zouden hier wat gevarieerder mogen zijn. Dit wordt echter direct tegengegaan als de beat verandert en wederom de beste gitaarsolo mag klinken. Zoals altijd, tegen het einde van het nummer, maar na deze korte snelle excursie, buigt het terug naar de meer gematigde, donkere paden voordat het vervaagt. Het titelnummer «Love In Black» is de volgende en hier komt de volle kracht van «Child Of Caesar» uit de luidsprekers en in de oren van de luisteraar. De focus op dit nummer ligt meer op de anthemische zang en de muzikanten bespelen hun instrumenten doelbewust in hun puurheid en zo scoort «Love In Black» volledig. "Worlds Without Skies" is het laatste nummer op het album en maakt indruk met zijn prachtige pianomelodieën, die in het begin en in het midden een krachtig element vormen. De lichte keyboards zorgen samen met de gitaren en krachtige bassen en de zanger voor een totaalkunstwerk.

Natuurlijk vindt Child Of Caesar het wiel niet opnieuw uit, maar op hun debuutalbum doen ze het gewoon heel goed en rocken ze bij vlagen erg aards en vies. De meeste nummers zijn erg pakkend en vervelen niet, zelfs niet na herhaaldelijk luisteren. Er staan ​​ook twee of drie minder goede nummers op, maar dat is meestal wel het geval. Ik ben in ieder geval verrast door «Love in Black», dat een groot uitroepteken zet in tijden waarin relatief weinig goede albums op Gothic Metal-gebied worden uitgebracht. Zeker soms zijn de riffs en het arrangement relatief eenvoudig en zit het melodieuze gedeelte van "Child Of Caesar" vaak in de zang, maar ook in de keyboards en af ​​en toe in de leadgitaar en toch biedt de band rondom donker-slow -eng- mooie gothic metal uit Duitsland. Fans van de Sisters of Tiammat moeten hier zeker naar luisteren, want hier hoor je duidelijk de stijl van de jaren 90 en vind je iets dat je waarschijnlijk al lang niet meer op deze manier hebt gehoord. Meer van dat, ik had in ieder geval weer zin om naar oudere platen te luisteren...

Tracklist:

1. Overloper
2. Rode zon
3. Gates
4. Nero
5. Lang leve de nacht
6. Verloren offer
7. You
8. In hart en nieren
9. Liefde in het zwart
10. Zonder luchten

[rwp-review id=»0″]